Μάριο Μόντι, ο Ιταλός Τεχνοκράτης – Πρωθυπουργός, που ξανάδωσε στην χώρα του, την χαμένη αξιοπιστία της, μετά από την διακυβέρνηση του κλόουν πρωθυπουργού – Σύλβιο Μπερλουσκόνι. Μήπως σε κάθε ιστορική περίοδο, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία με τους εκπροσώπους της, στο επίπεδο της εκτελεστικής εξουσίας, μπορεί να μην λειτουργεί το ίδιο αποτελεσματικά, με μια κυβέρνηση τεχνοκρατών;
Αυτό νομίζω σχετίζεται με τον λαϊκισμό που μπορεί να κυριαρχεί στο πολιτικό σύστημα μιας χώρας. Θυμίζω ότι στην Ιταλία το νέο πολιτικό σκηνικό και τα κόμματα που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή της χώρας έχουν προκύψει μετά από μια βαθιά κρίση διαφθοράς των κομμάτων που κυριάρχησαν στην διακυβέρνηση της χώρας, μετά τον πόλεμο και που οδήγησε στην διάλυση του Σοσιαλιστικού και Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος. Παράλληλα με την δημιουργία νέων όπως το Κόμμα της Ελευθερίας του Μπερλουσκόνι, της Συντηρητικής Συμμαχίας (μεταφασίστες) του Φίνι και της Λίγκας του Βορρά του Μπόσι, που αποτέλεσαν και το νέο μπλόκ της κεντροδεξιάς κυβερνητικής εξουσίας, πλάι στα ιστορικά κόμματα της Αριστεράς κεντροαριστερά, που μετεξελίχθηκαν μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Αυτά τα κόμματα του νέου μπλόκ κυβερνητικής εξουσίας της κεντροδεξιάς, με τον έντονο Λαϊκισμό τους και την ενδυνάμωση της ψήφου συναλλαγής «…εξελίσσονται σε κόμματα συναλλαγής υιοθετώντας και ενσαρκώνοντας το μοντέλο του πελατειακού πολιτικού συστήματος», όπως γράφει και ΝΟΜΠΈΡΤΟ ΜΠΟΜΠΙΟ στο βιβλίο του «Το μέλλον της δημοκρατίας» στο οποίο κάνει μια πολύ χρήσιμη διάκριση μεταξύ της ψήφου γνώμης και της ψήφου συναλλαγής.
Τα ίδια αυτά κόμματα βρισκόμενα στην εξουσία αποδεικνύονται ανίκανα να διαχειριστούν περιόδους σοβαρών κρίσεων, όπως έγινε και με την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, που οδηγήθηκε σε παραίτηση λόγο του λαϊκισμού, αναξιοπιστίας και ανικανότητας της και το σχηματισμό της κυβέρνησης τεχνοκρατών του Μάριο Μόντι.
Πάντως η συμβολή του καθηγητή Μάριο Μόντι δεν ήταν καθοριστική μόνο για την χώρα του την Ιταλία, άλλα για το σύνολο της Ευρωζώνης, αποδεικνύοντας ότι δεν ήταν τυχαίο το κύρος του μεταξύ των θεσμών της Ε.Ε., όπου είχε υπηρετήσει και σαν Επίτροπος.
Συμπερασματικά: οι κρίσεις δεν οδηγούν πάντα σε διεξόδους το πολιτικό σύστημα μιας χώρας, μπορεί να το οδηγούν και σε πισωγύρισμα. Μάλλον αυτό συνέβη και στην γειτονική μας χώρα, με την κυριαρχία του Μπερλουσκονισμού μετά την «κρίση των μιζών του Μιλάνου» στην δεκαετία του 90. Αυτό σαν δίδαγμα και σκέψη ως προς τα καθ’ημάς.
Αρτεμάκης Μιχάλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου