Μπορεί εμείς να ασχολούμαστε και να συζητάμε την επίσκεψη Μέρκελ, όμως οι εξελίξεις είναι τόσο γρήγορες, που ως συνήθως ξεπερνούν τα εγχώρια ΜΜΕ τα οποία έχουν ένα εσωστρεφή προσανατολισμό ως προς τις αλλαγές που χαρακτηρίζουν την παγκόσμια οικονομία και οι οποίες ασφαλώς αποτελούν καθοριστικό παράγοντα της κρίσης χρέους της χώρας μας.
Εξαίρεση ήταν το άρθρο του Π. Τσίμα στα ΝΕΑ του Σαββάτου 13-10-2012, «Η Κριστίν στις διαδηλώσεις».
Το σημαντικό γεγονός αυτής της περιόδου είναι πλέον η συνάντηση του Τόκιο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, υπό την αιγίδα του G7 και του G24.
Στα πλαίσια αυτής της συνάντησης δημοσιογραφικά στη χώρα μας, προβλήθηκε κυρίως η αντιπαράθεση της κας Λαγκάρντ με τον Σόϊμπλερ αναφορικά με την πρόταση της πρώτης για παράταση του Ελληνικού προγράμματος για δύο χρόνια.
Η συνάντηση του Τόκιο στις συζητήσεις της είχε στο επίκεντρο την παγκόσμια κρίση και τις πολιτικές για τις πιθανές διεξόδους της. Λογικό ήταν να εστιαστεί κατά κύριο λόγο στο βασικότερο παράγοντα και όχι μόνο, της αποσταθεροποίησης της παγκόσμιας οικονομίας που είναι η Ευρωζώνη με βασικά προβλήματα εκείνα της Ελλάδας και της Ισπανίας.
Το ενδιαφέρον είναι να δούμε που εδράζεται αυτή η διαφωνία στην αντιπαράθεση της Γενικής Διευθύντριας του ΔΝΤ με τον Υπουργό των Οικονομικών της Γερμανίας.
Θεωρείται τεχνική έκπληξη ο «πολλαπλασιαστής», οι εκτιμήσεις των ειδικών του ΔΝΤ προκαλούν σοκ, που θα συζητηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα την επόμενη περίοδο. Οι δημοσιονομικές διορθώσεις έχουν επιπτώσεις πολύ μεγαλύτερες στην πραγματική μείωση της οικονομίας από εκείνες που εκτιμούσαν στο πρόσφατο παρελθόν. Ενώ στο παρελθόν θεωρούσαν ότι μια μείωση του ελλείμματος 1% του ΑΕΠ μεταφράζεται σε μια πτώση 0,5% του ΑΕΠ, τα τελευταία συμπεράσματα ανεβάζουν την πτώση μεταξύ του 1% και 1,5%.Η πρόταση που γίνεται και έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον και για την χώρα μας, από πλευράς ΔΝΤ είναι: για μια χώρα που εφαρμόζει μέτρα λιτότητας (austerity) και δημιουργούν προβλήματα στην ανάπτυξη της (βλ. μεγάλη ύφεση), η συνταγή πρέπει να αλλάζει. Στην πράξη το ίδιο το ΔΝΤ αποδέχεται ότι ήταν κακός γιατρός για χώρες που του ζήτησαν βοήθεια (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία).
Για αυτό προτείνει να υπάρξει μια ισορροπία μεταξύ των μέτρων σταθεροποίησης και ανάπτυξης της οικονομίας. Δηλαδή όχι μόνο μέτρα περιοριστικά (μονόπλευρης λιτότητας) αλλά και μέτρα επεκτατικών πολιτικών (ανάπτυξης).
Αυτή είναι η βασική αιτία της διαφωνίας μεταξύ της κας Λαγκάρντ – Σόϊμπλερ στο Τόκιο, σε σχέση με την κρίση χρέους στη χώρα μας και την πρόταση της πρώτης για παράταση δύο ετών του Ελληνικού προγράμματος για να μπορέσουμε να πετύχουμε τους στόχους, της διόρθωσης στα ελλείμματα μας. Ενώ ο κ. Σόϊμπλερ αντιτείνει «να αναμένουμε την έκθεση της τρόικα», αφού μια παράταση προϋποθέτει πρόσθετα κεφάλαια για βοήθεια από τους εταίρους μας δηλαδή τους Ευρωπαίους φορολογούμενους πολίτες, που θα πρέπει να πληρώσουν, όπως υποστηρίζει. Και για να μην αδικούμε μόνο τον κ. Σόϊμπλερ την ίδια πρόταση υποστήριξε στο Τόκιο και ο υπουργός των Οικονομικών της Ιταλίας κος Grilli.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρέπει να αξιολογηθεί είναι ότι και σε παγκόσμιο επίπεδο έχει ξεκινήσει η συζήτηση που αναδεικνύει ότι τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής δεν είναι αρκετά, αν δεν συνοδεύονται με μέτρα ανάπτυξης για έξοδο από την κρίση, και για την σταθεροποίηση της παγκόσμιας οικονομίας. Αποκτούν δε σημαίνοντα χαρακτήρα ιδιαίτερα για την χώρα μας, και αποτελούν φώς στο τούνελ. Το ερώτημα είναι μπορούμε να αντέξουμε;
Επίσης από τη σύνοδο στο Τόκιο προκύπτει ότι βασικός παράγοντας αποσταθεροποίησης της παγκόσμιας οικονομίας δεν είναι μόνο η Ευρωζώνη, αλλά και άλλοι όπως η ΗΠΑ με το «fiscal cliff» (δηλαδή οι αυτόματες περικοπές της δημόσιας δαπάνης που ενεργοποιούνται ελλείψει συμφωνίας στο Κογκρέσσο) είναι ο επόμενος κίνδυνος, ακολουθούμενος από την παραπέρα επιβράδυνση στις αναδυόμενες αγορές, ξεκινώντας από την Κίνα.
Αρτεμάκης Μιχάλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου