Ίσως για πρώτη φορά η διένεξη στο Euro group όσο αφορά το Ελληνικό Πρόβλημα, δεν είναι ότι η Ελλάδα δεν τηρεί τις προϋποθέσεις και τις απαιτήσεις του προγράμματος για να εισπράξει την δόση. Αντίθετα όλοι συμφωνούν ότι η Ελλάδα έχει κάνει στο ακέραιο αυτό που έπρεπε όσο αφορά τις δεσμεύσεις της. Λίγο παράδοξο θα πει κάποιος, αφού τους είχαμε συνηθίσει αλλιώς. Να ακούμε διαρκώς για την ασυνέπεια της Ελληνικής πλευράς να αναλάβει στα σοβά να υλοποιεί τις δεσμεύσεις της. Φαίνεται όμως, παρά τα προβλήματα στην τρικομματική κυβέρνηση, τις αντιθέσεις μεταξύ των εταίρων της, καλά κατάφερε να προετοιμάσει την συνάντηση του Euro group. Αν και ο τύπος αυτή την πλευρά δεν την ανέδειξε όσο θα έπρεπε κατά την γνώμη μου. Αποτελεί και μια ευχάριστη έκπληξη που ασφαλώς πρέπει να καταλογιστεί στα θετικά, αυτής της κυβέρνησης, που αναγνωρίζεται και από το σύνολο των εταίρων μας στην Ευρωζώνη, και ιδιαίτερα από τον σκληρό πυρήνα των χωρών με τα τρία άλφα ή των λεγόμενων πλεονασματικών χωρών του βορρά.
Ποιο είναι όμως πλέον, το μείζων πρόβλημα της διαχείρισης του Ελληνικού δημόσιου χρέους; Είναι η βιωσιμότητα του. Όπως μεταφράζεται, στο αν είναι εφικτός ο στόχος που έχει τεθεί να φτάσει το 2020 στο 120% του ΑΕΠ.
Το θέμα το έχει αναδείξει το ΔΝΤ και που αποτελεί και την βασική διένεξη μεταξύ του πρώτου σε σχέση με την Γερμανία, που οδήγησε το προηγούμενο Euro group, να μην καταλήξει σε απόφαση και για την εκταμίευση της δόσης ή των δόσεων.
Ανεξάρτητα προθέσεων, που αναφέρονται σε άρθρα ή δημοσιεύματα στο τύπο από τεχνοκράτες ή οικονομολόγους, αυτό που πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι μας είναι ότι το δημόσιο χρέος της χώρας μας δεν είναι βιώσιμο. Κατ’ επέκταση θα πρέπει να υπάρξει νέο «κούρεμα», που θα το κάνει βιώσιμο. Το ύψος του κουρέματος αν δηλαδή θα είναι 30% ή 50% είναι ζητούμενο, αλλά σε αυτή τη φάση της διαπραγμάτευσης δεν θα πρέπει να είναι το κυρίαρχο πρόβλημα. Όσο θα πρέπει οι τρόποι μείωσης του, που θα καθιστούν τις εφαρμοζόμενες οικονομικές πολιτικές των κυβερνήσεων όσο το δυνατόν ποιο ήπιες. Αφού πλέον όλοι συμφωνούμε ότι η κοινωνία και οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας δεν μπορεί να αντέξουν άλλα μέτρα. Όμως θα πρέπει παράλληλα να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την επανεκκίνηση της οικονομίας μέσα από την ανάπτυξη. Θεωρώντας ότι αποτελεί το βασικό μέσο για την έξοδο της χώρας από τον μακρύ φαύλο κύκλο της ύφεσης και της ανεργίας που φέτος κλείνει πέντε χρόνια από το 2008.
Για την ανάγκη καινούργιας μείωσης του χρέους φαίνεται να συμφωνούν όλοι εντός και εκτός της χώρας.
Άρα που είναι το πρόβλημα και δεν έχουν καταλήξει οι εταίροι και δανειστές μας σε συμφωνία; Είναι στους τρόπους που θα γίνει μείωση του χρέους για να προσεγγίσει τον στόχο του 120% ή 124% του ΑΕΠ για το 2020.
Είναι γνωστό ότι το δημόσιο χρέος της χώρας, κατά το μεγαλύτερο μέρος του πάνω από 70% δεν ανήκει σε ιδιώτες αλλά στα κράτη μέλη της Ευρωζώνης και στην ΕΚΤ που είναι οι βασικοί πιστωτές μας. Δηλαδή αφορά τους φορολογούμενους των χωρών αυτών. ¨Έτσι έχει διαμορφωθεί με επικεφαλής την Γερμανία η ισχυρή άποψη που αρνείται, οποιαδήποτε συζήτηση για κούρεμα του χρέους που ανήκει στα κράτη μέλη ή στην ΕΚΤ. Ένας από τους λόγους που οδηγεί την Γερμανία σε αυτή τη θέση είναι και οι επερχόμενες εκλογές που θα διεξαχθούν το 2013. Και από ότι φαίνεται στην κοινή γνώμη της, υπάρχει μεγάλη αντίδραση για μια νέα βοήθεια προς την χώρα μας. Ασφαλώς και οι αντιδράσεις των χωρών ως προς το κούρεμα του δημόσιου χρέους, είναι απλοϊκό να θεωρείται ότι έχει σαν αφετηρία κοινά συμφέροντα όπως πχ των χωρών των τρία άλφα (Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία). Χώρες που αντιδρούν είναι και η Σλοβακία, Σλοβενία, Εσθονία, Λεττονία, ακόμα και Μάλτα, χώρες φτωχότερες από την Ελλάδα της κρίσης, και που δεν δέχονται να υπάρξει κούρεμα στα δάνεια τους προς την χώρα μας.
Σε κάθε περίπτωση, πυκνώνουν οι φωνές για νέο «κούρεμα» του Ελληνικού δημόσιου χρέους. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι φωνές αυτές ακούγονται όλο και περισσότερο και στις χώρες του Βορρά. Το Spiegel on line γράφει για την πρόταση της τρόικα για μείωση του χρέους της Ελλάδος σε 50% «καλεί τις πιστώτριες χώρες της Ελλάδος να αρνηθούν το μισό από τα δάνεια που έχουν δώσει στην Ελλάδα, έτσι που να φτάσει το δημόσιο χρέος της Αθήνας από 144% που είναι σήμερα στο 70% το 2020». Την ίδια στιγμή ο οργανισμός ανάλυσης και οικονομικής πρόβλεψης CPB της Ολλανδικής κυβέρνησης, μέσω του προέδρου του κ. COEN TEULINES καλεί «τα χρέη της χώρας (Ελλάδας) θα πρέπει να χαρισθούν, αφήνοντας χώρο για επανεκκίνηση της οικονομίας της». Παρά τις διαψεύσεις JOERG ASMUSSEN του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ, ότι «δεν προβλέπεται στις επόμενες διαπραγματεύσεις το κούρεμα του Ελληνικού χρέους», το κεφάλαιο αυτό έχει ανοίξει και θα πρέπει να αναμένουμε ότι στα επόμενα χρόνια ιδιαίτερα μετά και τις Γερμανικές εκλογές θα δοθεί η οριστική λύση, αναφορικά με την βιωσιμότητα του.
Άμεσα θα πρέπει να ευχηθούμε να υπάρξει θετική κατάληξη με την εκταμίευση των δόσεων στο σημερινό Συμβούλιο, και ένας πρώτος συμβιβασμός για τις λύσεις βιωσιμότητα του χρέους.
Αυτό που θα πρέπει να αξιοποιήσουμε σαν χώρα, στην ενδιάμεση περίοδο, μέχρι και την οριστική λύση της βιωσιμότητας του χρέους, θα πρέπει να είναι σε βραχυ-μεσοπρόθεσμη περίοδο: τη τόνωση της ρευστότητας της αγοράς, με την εκταμίευση των 44 δις, τη προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών, το εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, τις ιδιωτικοποιήσεις και τη προετοιμασία και συμφωνία μέσα από ένα εθνικό διάλογο και διαβούλευση, ενός ολοκληρωμένου εθνικού σχεδίου για την ανάπτυξη – παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, που θα αποτελέσει το βασικό στρατηγικό μέσο για την χώρα να βγούμε από την κρίση, και να διεκδικήσουμε μια νέα θέση στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών του πλανήτη.
Αρτεμάκης Μιχάλης, Οικονομολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου