Παρά τις διαφορές στα αίτια της κρίσης Ελλάδας – Κύπρου, η πρώτη είναι κρίση δημόσιου χρέους, ενώ η δεύτερη είναι κρίση καθαρά χρηματοπιστωτική του τραπεζικού συστήματος. Στο βάθος όμως το πρόβλημα είναι κοινό μεταξύ των δύο χωρών, είναι πρόβλημα του ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Κύπρο. Ασύμμετρη διόγκωση του Τριτογενή τομέα της οικονομίας πάνω σε μία ισχνή παραγωγική βάση και στις δύο χώρες, έτοιμη σε κάθε δυσκολία της οικονομικής συγκυρίας να υποστεί τις συνέπειας της απορρύθμισης των αγορών σε μια ασταθή παγκόσμια οικονομία, μετά τις συγκλονιστικές αλλαγές τις μεταφοράς της παραγωγής από τις Δυτικές χώρες στις αναδυόμενες.
Θα βγάλουμε επιτέλους τα συμπεράσματα μας;
Αν πραγματικά θέλουμε να οδηγηθούν οι χώρες – κοινωνίες μας έξω από το φαύλο κύκλο της ύφεσης – ανεργίας, η μόνη λύση είναι να αποκτήσουμε ένα νέο ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ;
Συμφωνούμε όλοι ότι είναι ζήτημα μακροπρόθεσμων οικονομικών πολιτικών, όμως βραχυ-μεσοπρόθεσμα θα πρέπει να αρχίσουμε να το συζητάμε και να το σχεδιάζουμε. ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Εμείς πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε την μεταφορά πόρων από την κατανάλωση στη παραγωγή, εμείς θα πρέπει να προχωρήσουμε σε ένα παραγωγικό- αποτελεσματικό δημόσιο τομέα, εμείς θα πρέπει να κάνουμε τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, κλπ.
Οι λύσεις δεν είναι δυνατόν να προέλθουν από έξω και μόνο από τους εταίρους και συμμάχους μας. Οι διεθνείς σχέσεις και οι σχέσεις μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης στηρίζονται στη βάση αμοιβαιότητας των συμφερόντων. Κανείς τίποτα δεν σου χαρίζει αν τα συμφέροντα του είναι σε σύγκρουση με τα δικά σου.
Αυτό είναι ένα βασικό συμπέρασμα όχι μόνο της πολιτικής ιστορίας, αλλά και της ιστορικότητας του τόπου μας από μια σειρά ιστορικά γεγονότα που έχουν διαδραματιστεί στη χώρα μας. Δεν φτάνει μόνο να γίνεται αντιληπτό από τις ελίτ και τους διανοούμενους (πράγμα δυστυχώς που προς το παρών δεν γίνεται) μόνο αυτής της χώρας αλλά και από το σύνολο της κοινωνίας μας. Η διαμόρφωση μια νέας πολιτικής συνείδησης είναι ζητούμενο.
Θα προσπαθήσουμε επιτέλους σαν πολιτικό σύστημα και κοινωνία να αναλάβουμε τις ευθύνες των πράξεων μας και να δημιουργήσουμε το κοινωνικό κεφάλαιο εμπιστοσύνης μεταξύ μας το οποίο είναι η βασική προϋπόθεση για να εξέλθουμε από την κρίση – ύφεση;
Ας διδαχτούμε από την εμπειρία των Σκανδιναβικών χωρών οι οποίες την οικονομική κρίση τους την δεκαετία του 90 μπόρεσαν να ξεπεράσουν στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις και στην κοινωνική συνοχής τους. Δεν είναι δυνατό να βρισκόμαστε ακόμα σε νηπιακό στάδιο και να θεωρούμε μετά από πέντε χρόνια συνεχούς ύφεσης ότι οι λύσεις θα έρθουν από τους άλλους. Ας υπερβούμε το βαλκανικό σύνδρομο, «όλοι εναντίων όλων». Ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να σταματήσει η κάθε κατηγορία, συντεχνία ή ομάδα συμφερόντων να διεκδικεί την διατήρηση προνομίων από μια πίτα που έχει μικρύνει κατά 25% (εννοώ το ΑΕΠ της χώρας) γιατί αυτό ούτε εφικτό είναι, ούτε δίκαιο. Αυτή η νοοτροπία υποδηλώνει σε τελευταία ανάλυση μια κοινωνία βαθειά άρρωστη και εγωπαθή που αρνείται να αντιληφθεί τα νέα δεδομένα για το συλλογικό μας συμφέρον και για το μέλλον του Ελληνικού Έθνους.
Αρτεμάκης Μιχάλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου