Ως συνήθως η
υποδοχή ενός κειμένου «έκκληση – πρόσκληση», ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΔΕΥΤΙΚΗ
ΠΑΡΑΤΑΞΗ, που υπογράφεται κύρια από μη πολιτικά πρόσωπα, στην πλειοψηφία τους:
πανεπιστημιακοί, συγγραφείς, δημοσιογράφοι αναλυτές, άνθρωποι του πολιτισμού,
κλπ, δημιούργησε αντιφατικά συναισθήματα στα social media.
Από την μια μεριά οι υποστηρικτές της πρωτοβουλίας, από την άλλη οι πολέμιοι, το κλασικό δίπολο ή παθογένεια της πολιτικής κρίσης που κυριαρχεί όλη αυτή τη περίοδο, με ένα μικρότερο τμήμα αλλά διακριτό να εκδηλώνει επιφυλακτική στάση «ας δούμε» και αυτό το εγχείρημα;
Το κοινό χαρακτηριστικό της υποδοχής και στις τρεις περιπτώσεις: αποδοχής, απόρριψης ή αναμονής, ήταν ότι η συζήτηση δεν επικεντρώθηκε στο κείμενο της «έκκληση - πρόσκληση». Αλλά κύρια η πολεμική είχε σαν βασικά στοιχεία, σενάρια, σκοπιμότητες, προθέσεις, a priori αποκλεισμούς, συνωμοσιολογικές ερμηνείες, απαξιωτικά σχόλια, χυδαιότητες, κλπ. Η υποδοχή γενικά αντικατοπτρίζει το γενικότερο κλίμα της περιόδου που διανύουμε, όπου σε σημαντικά τμήματα της κοινωνίας και ιδιαίτερα της λαϊκίστικής νέο-κομμουνιστικής αριστεράς, ο λόγος έχει καταργηθεί και η αντιπαράθεση έχει υποκατασταθεί από «άναρθρες και ασυνάρτητες δοξασίες» και ιδεοληψίες.
Κατά την γνώμη μου, με μια δεύτερη ή και τρίτη ανάγνωση από όλους εκείνους που καλοπροαίρετα επιθυμούν να συμβάλλουν στο ξεπέρασμα του εμφυλιακού κλίματος, και στη επιστροφή στη κανονικότητα μιας δημοκρατικής κοινωνίας, στη οποία ο ένας μπορεί να αφουγκράζεται τον άλλο, το κείμενο δικαιούται μιας καλύτερης υποδοχής, ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε.
Θεωρώ ότι είναι ένα κείμενο οξυδερκή με διεισδυτικό πολιτικό λόγο, που εκφράζει το μεταρρυθμιστικό κομμάτι της κοινωνίας μας, που βγαίνει ναι μεν πληγωμένο από την κρίση, παράλληλα όμως προσπαθεί να διατυπώσει τη νέα ελπίδα της «εθνικής ανασυγκρότησης της χώρας», μέσω μιας νέας εθνικής αυτογνωσίας της συναίνεσης και του πολιτικού διαλόγου.
Αυτή η ελπίδα στο τέλος θα νικήσει.
Από την μια μεριά οι υποστηρικτές της πρωτοβουλίας, από την άλλη οι πολέμιοι, το κλασικό δίπολο ή παθογένεια της πολιτικής κρίσης που κυριαρχεί όλη αυτή τη περίοδο, με ένα μικρότερο τμήμα αλλά διακριτό να εκδηλώνει επιφυλακτική στάση «ας δούμε» και αυτό το εγχείρημα;
Το κοινό χαρακτηριστικό της υποδοχής και στις τρεις περιπτώσεις: αποδοχής, απόρριψης ή αναμονής, ήταν ότι η συζήτηση δεν επικεντρώθηκε στο κείμενο της «έκκληση - πρόσκληση». Αλλά κύρια η πολεμική είχε σαν βασικά στοιχεία, σενάρια, σκοπιμότητες, προθέσεις, a priori αποκλεισμούς, συνωμοσιολογικές ερμηνείες, απαξιωτικά σχόλια, χυδαιότητες, κλπ. Η υποδοχή γενικά αντικατοπτρίζει το γενικότερο κλίμα της περιόδου που διανύουμε, όπου σε σημαντικά τμήματα της κοινωνίας και ιδιαίτερα της λαϊκίστικής νέο-κομμουνιστικής αριστεράς, ο λόγος έχει καταργηθεί και η αντιπαράθεση έχει υποκατασταθεί από «άναρθρες και ασυνάρτητες δοξασίες» και ιδεοληψίες.
Κατά την γνώμη μου, με μια δεύτερη ή και τρίτη ανάγνωση από όλους εκείνους που καλοπροαίρετα επιθυμούν να συμβάλλουν στο ξεπέρασμα του εμφυλιακού κλίματος, και στη επιστροφή στη κανονικότητα μιας δημοκρατικής κοινωνίας, στη οποία ο ένας μπορεί να αφουγκράζεται τον άλλο, το κείμενο δικαιούται μιας καλύτερης υποδοχής, ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε.
Θεωρώ ότι είναι ένα κείμενο οξυδερκή με διεισδυτικό πολιτικό λόγο, που εκφράζει το μεταρρυθμιστικό κομμάτι της κοινωνίας μας, που βγαίνει ναι μεν πληγωμένο από την κρίση, παράλληλα όμως προσπαθεί να διατυπώσει τη νέα ελπίδα της «εθνικής ανασυγκρότησης της χώρας», μέσω μιας νέας εθνικής αυτογνωσίας της συναίνεσης και του πολιτικού διαλόγου.
Αυτή η ελπίδα στο τέλος θα νικήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου