Το σημαίνον είναι τα όπλα και το σημαινόμενο η οπλοκατοχή

Το γυρόφερνα εδώ και καιρό. Όμως μέχρι σήμερα δεν έλεγε να αποτυπωθεί και στο γραπτό λόγο. Τώρα όμως μου βγαίνει σαν οργή και αγανάκτηση.

Μήπως υπάρχει πρόβλημα «διανοητικής ανεπάρκειας σε αυτή τη χώρα», όπως λέει και ένας φίλος; Και για να μην δημιουργήσω κανένα καινούργιο κύμα αγανακτισμένων «πνευματικών» διορθώνω αμέσως. Μπααα δεν το πιστεύω(!) 

Ημέρα 14 Σεπτέμβριου το σωτήριο έτος 20.., στην κορυφή του Ψηλορείτη 2456 μ γιορτάζει και το εκκλησάκι στην κορυφή του Τιμίου Σταυρού. Μια παρέα από ορειβάτες με το ΕΟΣ Ρεθύμνης έχουμε ανεβεί στη κορυφή. Θαυμάσια μέρα, από το ψηλότερο σημείο του νησιού να αγναντεύεις την Κρήτη. Αυθόρμητα σου έρχονται στο μυαλό οι λέξεις του Ν. Καζαντζάκη «….δεν ήταν νησί, είναι η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου…». Μεταξύ λοιπών των στοίχων όπως τους μελοποίησε ο Μ. Χατζηδάκης και του ήχου μιας πίπιζας, ολοκληρώνεται ένα ασυνήθιστο τοπίο για το Ψηλορείτη. Μαζί μας και μια ομάδα ξένων επισκεπτών (τουρίστες, όπως συνηθίζεται, να λέγονται), με ένα δεξιοτέχνη Σκωτσέζο να παίζει πίπιζα. Η πίπιζα θέλει κορυφές μας λένε οι φίλοι από την Σκωτία.

Ξαφνικά εμφανίζονται από μεριά Λιβάδια, μια παρέα από παιδιά, ηλικίας 13 με 15 χρονών, με χνούδι γενάκι στο παιδικό ακόμα πρόσωπο, ζωσμένοι χιαστεί τα φυσεκλίκια και με 3 – 4 αυτόματα πιστόλια το καθένα. Μόλις ξεπροβάλουν στη κορυφή να σου και πέφτει η πρώτη ομοβροντία. Για να δείξουν σ’ όλους μας από την πιο ψιλή κορυφή του νησιού τι σημαίνει «λεβεντογέννα Κρήτη». Μόνο που η εικόνα δεν έχει καμιά σχέση με «το άμα λευτερωθεί η Κρήτη…….», αλλά περισσότερο, με κοπανιστό αέρα ….. ενός εθίμου, τις  «μπαλοθιές» που έχει αναπτυχθεί την περίοδο του «μεγάλου ευδαιμονισμού», κύρια μετά το 80 και έχει μέχρι στιγμής, εκτός του παράνομου εμπορίου των εκατομμυρίων  ευρώ, εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες, την τρομοκράτηση πολιτών σε ορισμένες περιοχές από τους αυτό-προσδιοριζόμενους «καπετάνιους» που δεν είναι τίποτα άλλο από μια ιδιόμορφη μαφία και την δημιουργία συναισθημάτων φόβου και ομερτά σε αρκετές κλειστές ορεινές ιδιαίτερα κοινωνίες στο νησί.

Προσωπικά, τα δικά μου συναισθήματα ήταν τελείως διαφορετικά. Περισσότερο είχα την αίσθηση ότι βρισκόσουν στα βουνά του Αφγανιστάν με Ταλιμπαν, βλέποντας ανήλικα παιδία με παντελόνια παραλλαγής και με κουμπουριά, χωρίς αιτία.

Το χωρίς αιτία μου έκανε συνέχεια κλικ στο εγκέφαλο, γιατί μου έφερνε στο νου, τις εικόνες από το καπετάν Μιχάλη …… εικόνες της Κρήτης του 1889…, και την σχέση που μπορεί να έχουν με τις εικόνες του σήμερα. Με τα παιδιά από τα ορεινά χωριά  του Μυλοποτάμου και όχι μόνο, που μεγαλώνουν σε ένα κλίμα βίας, παραβατικότητας και οπλοκατοχής,  που δεν έχει καμιά σχέση με τις παραδόσεις μας, σε μια εντελώς διαφορετική ιστορική περίοδο.    

Αυτά ήταν τα συναισθήματα, όπως μου καταγράφηκαν εκείνη   την στιγμή τότε. Που μονομιάς μου ξαναζωντάνεψαν στις μέρες μας, όταν βλέπω κάποιους «πνευματικούς» αυτού του τόπου, να τρέχουν να απαντήσουν στην «ιστορική προσβολή» του Θ. Πάγκαλου για την Κρήτη, περνώντας σε δεύτερη μοίρα, ή  εξαφανίζοντας το σημείο των καιρών μας, την παράνομη οπλοκατοχή χωρίς αιτία,  που μαστίζει το νησί. Τελικά κύριοι ποιο είναι το σημαίνον και πιο το σημαινόμενο;

Αν η πολιτεία δεν μπορεί εμείς πρέπει να επιβάλουμε μαζί της να σταματήσει αυτή η προσβολή για το νησί και τους Κρητικούς.

Τα παραπάνω δεν απαλλάσσουν το κο υπουργό με τα όσα είπε, όσο αφορά μόνο την ιστορία, από το χαρακτηρισμό της ιστορικής ανοησίας.

artemakism@ameksa.gr      

Αρτεμάκης Μιχάλης