Σελίδες

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Σχολιάζοντας την επικαιρότητα

Σύγκρουση στρατηγικών
Όσο καλή πρόθεση και να θέλεις να δείξεις απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να αποφύγεις το χαρακτηρισμό ότι πρόκειται περί κόμματος που στο εσωτερικό του συγκρούονται διαφορετικές στρατηγικές.
Όταν μάλιστα οι διαφορές είναι σε επίπεδο στρατηγικής, ευλόγα γεννιέται το ερώτημα πως είναι δυνατόν να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα συγκρουόμενες εξ αντί- διαμέτρου πολιτικές.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κείμενο των 62 για την Κύπρο. Που χωρίς να αναφέρεται απαντά στη διακήρυξη της «Πρωτοβουλίας για το Έτος Κύπρου», απόφαση στήριξης της πρωτοβουλίας Αναστασιάδη – Ερόγλου, που υπογράφουν άλλα στελέχη από το ίδιο κόμμα.
Από την μια η «πατριωτική αριστερά» με το «όχι στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία» από την άλλη η «Πρωτοβουλία …. για μια Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία».

Ο ριζοσπαστικός μεγαλο-ιδεατισμός και η πολιτική ενηλικίωση
 Ο Γιάννης Μηλιός με άρθρο του, στα ΝΕΑ, προτείνει το «Φόρο μεγάλης περιουσίας». Ζήτημα που απασχολεί εδώ και αρκετά χρόνια φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες οικονομολόγους, αλλά και εκατομμυριούχους επιχειρηματίες  όπως ο Μπιλ Γκεϊτσ, ο Σόρος, κλπ. Βλέπεται εσείς κανένα «πολιτικό ριζοσπαστισμό» στη πρόταση του Γ.Μ.; Αυτό όμως που αποφεύγει να αξιολογήσει είναι ότι μέχρι στιγμής δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε ξεχωριστές μεμονωμένες χώρες. Το αποδεικνύει η αποτυχία του Ολάντ στη Γαλλία, ή ακόμα και η μη εφαρμογή του tax Τobin στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, παρά το γεγονός ότι η ΕΕ και το Ecofin επί Ελληνικής μάλιστα  Προεδρίας, 10 χώρες ψήφισαν την εφαρμογή του ΦΧΣ από το 2016.
Αυτό το αποφεύγει σκόπιμα ο Γ.Μ. γιατί πολιτικά οδηγεί στη πλήρη κατάρρευση της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζεται στο «ριζοσπαστικό μεγαλο-ιδεατισμό»  και στην καταγγελία. Ούτε για μεγάλες, αλλά ούτε και για ιδέες «ριζοσπαστικές» πρόκειται! Αλλά για προτάσεις που έχουν διατυπωθεί από φιλελεύθερους – σοσιαλδημοκράτες οικονομολόγους και επιχειρηματίες. Όπως επίσης το να καταγγέλλεις δε οδηγεί πουθενά, όταν  δεν υπάρχουν οι συσχετισμοί και οι δυνατότητες για συνεργασίες σε διεθνή και παγκόσμιο επίπεδο. Η τέχνη του εφικτού και της ενηλικίωσης της πολιτικής είναι αναγκαία προϋπόθεση για να κυβερνήσεις.



Κρίσεις
Καλά κάνει και μας θυμίζει από τα ΝΕΑ ο Ηλίας Κανέλης, «ότι προοδευτικό ψηφίστηκε και θεσπίστηκε σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης στη χώρα, προερχόταν από το ΠΑΣΟΚ ή την Ανανεωτική Αριστερά». 
Μπορεί οι συμβολισμοί να έχουν την σημασία τους. Όμως αυτοί είναι σχετικοί. Πάντα στα γεγονότα, αυτό που έχει τον κυρίαρχο ρόλο είναι το περιεχόμενο. Αν το «τελευταίο ταγκό θα είναι στο Παρίσι» ή αν δεν θα «βλέπουμε τον σκυθρωπό Πόλ Τόμσεν ……»,  λίγη σημασία έχει. Γιατί στην ουσία τίποτα δεν αλλάζει στις σχέσεις της χώρας με τους δανειστές, όσο αφορά τις υποχρεώσεις της.

Αυτογνωσία
Στο μεγαλύτερο διάστημα της κρίσης, αποφύγαμε συστηματικά να σταθούμε στις δικές μας ευθύνες: το γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ, στη ανάγκη της εθνικής συνεννόησης, για το τι έπρεπε να γίνει ανεξάρτητα από τους πιστωτές μας, πόσο χρόνος χρειάζεται για την έξοδο από την κρίση, τι θυσίες και πως επιμερίζονται πιο δίκαια, και τι πρέπει να αλλάξει σε αυτή τη χώρα για να μην υπάρξει ξανά κίνδυνος για νέες κρίσεις μελλοντικά.
Αντίθετα μέσα από το κοινωνικό κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση, η κάθε ομάδα επιχείρησε να διαφυλάξει τα «κεκτημένα» , ή σε αρκετές περιπτώσεις να μεταφέρει τις επιπτώσεις στους άλλους. Αυτό ακόμα και σήμερα, μετά από 6 χρόνια βαθιάς κρίσης είναι έκδηλο με την μεγάλη κλίμακας φοροδιαφυγής να συνεχίζει, παρά τα όποια θετικά βήματα έχουν γίνει, για περιορισμό της. Όμως στη κοινωνία δεν είναι το κυρίαρχο πρόβλημα, αν θέλουμε να μιλάμε για δικαιοσύνη και ισοπολιτεία, αλλά και για  ανάγκη ύπαρξης κράτους πρόνοιας. Αντίθετα τα μεγάλα προβλήματα που αναδεικνύουν τα ΜΜΕ και οι συνδικαλιστικοί αγώνες είναι οι απολύσεις στο δημόσιο, η αξιολόγηση, η υπερ-φορολόγηση, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, οι δικαστικές προσφυγές στις εφαρμοζόμενες μισθολογικές  πολιτικές και η δικαίωση τους όπως στη περίπτωση των δικαστικών και των ένστολων. Χωρίς να αναρωτιέται κανείς που θα βρεθούν οι πόροι, παραμένοντας προσκολλημένοι στο παρελθόν και στο εύκολο δανεισμό του δημόσιου.
Την ίδια στιγμή η ανεργία στο ιδιωτικό τομέα, και ιδιαίτερα μεταξύ των νέων, όχι μόνο δεν αποτελεί το κυρίαρχο θέμα στο δημόσιο διάλογο στην χώρα, όπως και με ποιες πολιτικές βραχυπρόθεσμα αλλά κύρια μακροπρόθεσμα θα καταφέρουμε να την περιορίσουμε. Πως θα δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας, σε ποιους κλάδους και τομείς; Που πρέπει να στραφούν οι επενδύσεις τα επόμενα χρόνια για να προκύψει το νέο ανταγωνιστικό και εξωστρεφή παραγωγικό πρότυπο της χώρας;
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε, οι όποιες θυσίες σήμερα θα πρέπει να οδηγήσουν σε λύσεις αύριο. Διαφορετικά θα έχουμε αποτύχει σαν χώρα, πολιτικό σύστημα και κοινωνία.
Επίσης το πρόβλημα δεν είναι ποιος κυβερνά, αλλά πως κυβερνιέται μια χώρα, όπου λειτουργούν οι θεσμοί αποτελεσματικά και αποδοτικά. Η λειτουργία της δημοκρατίας, ελαχιστοποιεί τις συγκρούσεις και την βία, αυξάνοντας την συνεννόηση και την συναίνεση στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία. Χωρίς διάλογο, άμβλυνση των συγκρούσεων, δεν μπορεί να υπάρξουν δημοκρατικές λύσεις στα προβλήματα που να ικανοποιούν την πλειοψηφία της κοινωνίας των πολιτών.   

artemakism@ameksa.gr      

    

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου